Tρέχουν οι σκέψεις σήμερα.ΜΠΟΥΜ

Καταλαβαίνω ότι προσγειωθήκαμε όταν σε βλέπω στους ίδιους δρόμους.Τώρα πια να περπατάς αγχωμένα στο πεζοδρόμιο, να στριμώχνεσαι να περάσεις, να βιάζεσαι για να διαβρωθείς.Να βιάζομαι και γω και η καρδιά μου να χτυπάει άτονα.Μα όταν τα βλέμματα μας σκοντάφτουν το ένα στο άλλο οι καρδιές σφίγγονται και το νίωθω πως αναζητούμε χώρο και χρόνο να παραπατήσουμε πάλι και να βρεθούμε έξω από αυτόν τον κόσμο, στο πεδίο του παιχνιδιού-του μη πραγματικού που λέγαμε τότε- για να στροβιλιστούμε και να μάτωσουμε πάλι πλάι πλάι.'Οχι για έσχατη φορά αλλά για μια ακόμη στιγμή λύτρωσης, που σε αφήνει πιο μπροστά.
Ξεπέρασαμε φόβους, σπάσαμε καλογυαλισμένες αλυσίδες και αποδεσμεύσαμε το υποκειμενικό.
Σφίγγω την καρδιά μου για να βρω τη δύναμη μου όταν διασαλεύω την τάξη, σφίγγω τα κοντινά μου χέρια για να ξεφύγω καθώς δημιουργούμε μανιασμένα πάνω στην καταστροφή.

Αν αυτός ο κόσμος μου μοιάζει γερασμένος και πέφτει πάνω μου και με βαραίνει τότε πάντα θα γυρεύω εκείνη την δυναμική που θα τον σπάσει.




ΘΥΜΑΣΑΙ;
http://wxra.squat.gr/2009/06/19/%ce%b8%cf%85%ce%bc%ce%ac%cf%83%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%cf%8e%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1/
ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑ ΣΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ...