the road to a friend's house is never long

they call me the wild rose why they call me it i do not know

From the first day I saw her I knew she was the one
She stared in my eyes and smiled
For her lips were the colour of the roses
That grew down the river, all bloody and wild

My trembling subsided in his sure embrace..

I said, "Do you know where the wild roses grow
So sweet and scarlet and free?"

Said: "Will you give me your loss and your sorrow"

I nodded my head, as I lay on the bed
He said, "If I show you the roses, will you follow?"

And the last thing I heard was a muttered word
As he knelt smiling above me with a rock in his fist
On the last day I took her where the wild roses grow
And she lay on the bank, the wind light as a thief
And I kissed her goodbye, said, "All beauty must die"
And lent down and planted a rose between her teeth.

του ειπε δηλαδη το poète à moi, το καταλαβατε;

της ειπε: ξερω το ονομα μου οταν το ακουω (ισως και να πες και σε καθε γλωσσα) κ αργοτερα
σε ρωτησα
ψιθυριστα
αν τ ακους στο βογγητο μου

μου'χες πει πως θα'ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι
δεν μου πες ποτε πως οτι ερωτευομαι θα το αντικριζω---ε να μη σε βρω;

ειναι αδικο αυτο με τους οργασμους. να ειναι τοσο. τόσο απιαστοι, τοσο να γλιστρουν,  τοσο θολοι, τοσο οργασμοι με ληθη, τοσο χωρις ονοματα, τοσο με πορτες για τραπεζια

ειπες "ειναι αδικο να τουορουορουορου..."
ειπα "τι ειναι:"
ειπες "ειναι ομορφο"

τοσο..
τοσο για μενα. la petite tarte psycho